πορεία προς την προσωπική λύτρωση, εξιστορεί προς «Το Βήμα» ο 42χρονος κ. Μιχ. Δεσαλέρμος Μέλος του θεραπευτικού προγράμματος ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ, Απεξάρτηση από το αλκοόλ και τα τυχερά παιχνίδια, ο κ. Δεσαλέρμος μετράει 672 ημέρες που δεν έχει αγγίξει τράπουλα ή δελτίο στα χέρια του, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Δεν γίνεται τίποτα, αν δεν πιάσεις πάτο».
«Ημουν γύρω στα 22, όταν ανέλαβα την κάβα του πατέρα μου, επιχείρηση υγιή, με γερή πελατεία και υψηλά κέρδη. Είχα περάσει στο ΤΕΙ ΜηχανολόγωνΜηχανικών της Λάρισας, αλλά ούτε που πάτησα, δεν έβλεπα μέλλον σε αυτή τη δουλειά. Ονειρό μου ήταν η Σχολή Ικάρων, προσπάθησα τρεις φορές να μπω, και τις τρεις απέτυχα στη Χημεία. Εκεί κοντά στην κάβα, υπήρχε ένα καφενείο, με "φρουτάκια", επιτρέπονταν ακόμη τότε τα μηχανήματα τζόγου. Αρχισα να συχνάζω ολοένα και περισσότερο, έφθασα σε διάστημα πέντε ετών να έχω χάσει- με το παλαιό νόμισμα- 70 εκατ. δρχ. Ολα αυτά τα χρόνια βέβαια έχω χάσει πολύ περισσότερα, υπολογίζω γύρω στο 1,5 εκατ. ευρώ. Ο,τι έβγαζα το ΄παιζα. Στοίχημα, ΚΙΝΟ, Καζίνο, αυτά ήταν τα πάθη μου, πότε στο Λουτράκι, πότε στην Πάρνηθα, απαραιτήτως δύο φορές την εβδομάδα, στα κλεφτά, κανένας δεν ήξερε πού πήγαινα, τι έκανα. "Εχω ραντεβού για δουλειά" τους έλεγα. Μπλακ Τζακ έπαιζα, το μόνο καλό ήταν ότι δεν έπινα ποτέ.
Είχα φθάσει στο σημείο να χρωστάω τα πάντα, σε σχέση με την κάβα. Το μυστικό αποκαλύφθηκε όταν μου σφραγίστηκε μία επιταγή, οι γονείς μου και η γυναίκα μου- δεν είχα παιδιά ακόμη- δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος, την ένταση του προβλήματος.
Εφθασα σε απόγνωση το 2007, αφότου απέκτησα και το δεύτερο παιδί μου. Είχα κερδίσει στο Στοίχημα 300.000 ευρώ, τα ΄χασα μέσα σε δύο μήνες. Ορκιζόμουν στη γυναίκα μου ότι δεν άγγιζα τράπουλα, ότι δεν έμπαινα σε πρακτορείο. Πήγα στο ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ όταν μια μέρα σηκώθηκα και ήθελα να αυτοκτονήσω. Το βρήκα μέσω Ιnternet, βάζοντας λέξεις-"κλειδιά": "τζογαδόρος", "εξάρτηση", "τζόγος".
Παρακολουθώ το πρόγραμμα περίπου τρία χρόνια, από τον Δεκέμβριο του 2007. Μετράω 672 ημέρες που δεν έχω παίξει. Είχα μια υποτροπή τον Φεβρουάριο του 2009, αισθανόμουν πολύ πιεσμένος, η σχέση με τη γυναίκα μου περνούσε κρίση, είχα και κάτι εξωσυζυγικές περιπέτειες... Φθάσαμε ως το διαζύγιο, εκείνη το ζητούσε, δεν κοιμόμουν τα βράδια. Δεν είχα άλλη σκέψη, μόνο τις αποδόσεις, τα παιχνίδια, τα ποσά. Εκανα σεξ και σκεφτόμουν τι θα φέρει η Αρσεναλ. Επιασα πάτο.
Είχε έλθει η στιγμή να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Ζούσα είκοσι ολόκληρα χρόνια μες στο ψέμα- ψέμα για να εξασφαλίσω χρόνο να παίξω, ψέμα για να καλυφθώ οικονομικά απέναντι στους δανειστές μου, ψέμα για να βρω λεφτά να τζογάρω ακόμη μία φορά.
Υπάρχουν ασφαλώς και χειρότερα, στη δική μου περίπτωση τα πράγματα δεν ήταν τραγικά, γιατί είχα πίσω μου μια επιχείρηση που απέδιδε οικονομικά, και ευτυχώς εξακολουθεί να αποδίδει. Είχα προσπαθήσει και στο παρελθόν, περίπου για μία πενταετία, με ατομικές συνεδρίες, σε ψυχοθεραπευτές της δικής μου επιλογής, αλλά δεν τα κατάφερνα. Στο ΚΕΘΕΑ στην αρχή, τον καιρό που είχα τις αυτοκτονικές τάσεις, μου χορήγησαν αντικαταθλιπτικά, δύο μήνες αργότερα μπήκα στην ομάδα. Δεν έχει καμία σχέση η διαδικασία αυτή με τις θεραπείες που έχω συναντήσει ως τώρα, παίζει τρομακτικά σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι μπορώ να συνομιλήσω με ανθρώπους- και άντρες και γυναίκες- που έχουν το ίδιο πρόβλημα, που μπορούν να με καταλάβουν απόλυτα. Εχει περάσει τόσος καιρός, και περιμένω ακόμη με αγωνία κάθε Δευτέρα για να βρεθώ ανάμεσά τους.
Εκεί έμαθα να μοιράζομαι πράγματα. Ο τζόγος- ξέρειςαπευθύνεται σε υποτιθέμενα ευφυή αλλά μοναχικά άτομα, που χαρακτηρίζονται από αδυναμία εξωτερίκευσης προβλημάτων, συναισθημάτων, που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν επαρκώς με τους άλλους.
Εμαθα να είμαι "παρών" σε ό,τι κάνω. Είμαι γενικά άλλος άνθρωπος- και δεν έχει καμία δόση υπερβολής αυτό που λέω. Ασχολούμαι, παίζω με τους γιους μου, επτά και τριών ετών, αφιερώνω ώρες στη γυναίκα μου, βγαίνω με τους φίλους μου, και πάντως είμαι "εκεί", ψυχή τε και σώματι. Είμαι πλέον φιλαλήθης, την εκπέμπω αυτή την ειλικρίνεια, δεν καταπιέζομαι, δεν λέω "ναι" αν δεν το εννοώ, δεν πνίγομαι στις ενοχές μου. Και το πιο βασικό: έχω ξανακερδίσει τον ύπνο μου.
Μου μένει μόνο μία εργασία, για να "αποφοιτήσω" από το ΚΕΘΕΑ. Το πρόγραμμα διαρκεί συνήθως 18-24 μήνες, υπάρχει και ομάδα συγγενών, για γονείς, αδέλφια, συζύγους που τυχόν θέλουν να παρακολουθήσουν την πορεία της απεξάρτησης. Η γυναίκα μου δεν ήθελε να συμμετάσχει, δεν την ενδιέφερε, αισθανόταν ότι δεν της περίσσευε χρόνος από την ενασχόληση με τα παιδιά. Τα ίδια τα παιδιά ήταν πολύ μικρά για να πάρουν μέρος σε οποιαδήποτε διαδικασία, το σχετικό, παράλληλο, πρόγραμμα στηρίζει ηλικίες κυρίως εφηβικές, από 12 ως 18 ετών. Προσωπικά είμαι πολύ περήφανος που ξέφυγα από την αρρώστια του τζόγου. Μπορεί να έχασα είκοσι χρόνια από τη ζωή μου, αλλά επιτέλους τα κατάφερα».
